Written by Richel Bilderbeek
For ASV Hendrik's Cocktail
'Een mobiel is gemakkelijk, maar soms toch ook
lastig', zei hij tegen mij. Ik wist niet hoe ik op deze opmerking zou moeten
reageren. Ik kwam net aanlopen, draaide mij om, om de bus aan te kunnen zien
komen, kortom ik stond op de bus te wachten. Net als hij, hij die in het hoekje
van het bankje in het bushokje zit, een jongen met ongekamd haar en een bril.
En opeens deze zin tegen mij zei, alsof hij een gesprek aan wilde gaan, of mij
iets wilde leren, of gewoon tevreden, maar toch ook ontevreden over zijn mobiel
wilde zijn. Ik stond versteld van deze opmerking. De simpelheid ervan, maar ook
van de perfectie hiervan en zelfs het geniale hierin, vergelijkbaar met sommige
kromme lijnen door kinderhanden getekend, die normaalkrommen of sinussen zouden
kunnen zijn. De bus komt aan en ik stap in gedachten over deze opmerking in.
Thuis eet ik en die avond kom ik de soos binnen. Daar stap ik op een maat van
me af. Ik vertel hem over de opmerking van de man en over dat ik hierop dacht
'Een mobiel is lastig, maar soms toch ook gemakkelijk.'. We konden beide de
stomme genialiteit van de man inzien en lachten. De dag erop liep ik langs een
bushalte en daar zag ik een meisje met een mobiele telefoon. Ik wilde tegen
haar de opmerking van de man zeggen, maar durfde niet. De avond erop zie ik
mijn maat weer, waar ik de dag ervoor nog mee gesproken had en vertelde hem dat
ik eigenlijk niet durfde. Hij zei dat hij het ook graag eens wilde zeggen tegen
iemand, om te kijken hoe erop gereageerd zou worden. We lachten. Dagen gingen
voorbij. Daarna gingen er weken voorbij. Iedere dag wachtte ik op mijn kans:
een lege bushalte, waar ik in een hoekje zou gaan zitten en dat er dan iemand
aankomt. Er kwam een jongen aan met donkerbruine halflange haren en een zwarte
stoffen jas. Toen hij stond, tegen het verkeer inkeek, greep ik mijn kans en
zei:
|
